AlONE (Chapter 3)

After being secured, pumunta agad ako sa puntod ng kapatid ko. I was happy to tell her that she can have rest in peace. Naiganti ko na siya. Wala na siyang dapat alalahanin. Maraming naging record yung Saul na yon. Nagnakaw, pumatay, nang-gantso pero ang pinagtataka ko eh bakit hindi siya mahuli-huli ng mga pulis. Naisip ko na siguro pinigilan sila ng kapatid ko para ako mismo ang mag-kulong sa kanya. Alam niya kung gaano ko siya kamahal at siguro, ito ang paraan niya na subukan ako dun.
Na-assign ako dito kung saan ka ngayon nakakulong. Pero wala ka pa dito, binabalak ko na kung ano ang mangyayari sa buhay mo. At mamamatay ka. Kung tingin mong mag-sasama kayo ni Luke sa langit, nagkakamali ka. At kung iniisip mong sa ginagawa kong 'to eh mapupunta din ako sa impyerno, then let it be! I don't care as long as nakita ko ang paghihirap mo. Kung tutuusin kulang pa ito.
Hanggang dito na lang ang pag-kuwento ko. Bukas, we will be on court. Pag-uusapan kung ile-lethal injection ka ba. Sana nga! Sana nga!

(Lorraine's story ends here. Note: The lines of Clarissa was placed on parentheses because Lorraine was telling a story. That's just my style.)

"Bakit hindi mo ako kayang patawarin? Hindi pa ba sapat ang parusang nakukuha ko ngayon?" Clarissa asked Lorraine while placing her hands at the table and Lorraine sitting on her left side.
"Tandaan mo," Nilapit ni Lorraine ang sarili niya ka Clarissa. Para bang nananakot, "walang kapatawaran ang ginawa mo."
"But that was long time ago!" padabog na sumandal si Clarissa and tap her thigh with her palms.
"Long time ago?" Lorraine stood up at lumapit kay Clarissa para tignan siya ng mata sa mata. "Wala akong paki kung matagal na yun!" Her voice was ascending. She stepped back and laughed, "Alam mo bang ang laking bagay na nawala sa'kin? Sige," she put her right hand on her waist, "sabihin mo na'ng tanga ako. Wala akong utak!" she slapped the table in front of Clarissa and she was shocked. Inilapit na naman ni Lorraine ang mukha niya. "Pero hindi. Ko. Kayang. Tanggapin. Ang. Ginawa. Mo!"
"Bakit ba?!" Padabog na tumayo si Clarissa at nag-tinginan silang dalawa. "Clarissa, matalino ka. Bakit hindi mo gamitin? Hindi mo alam ang ginagawa mo!"
"Alam ko!" she showed Clarissa how she was angry. "Matalino na, oo! Pero wala akong balak gamitin yun kung ikaw rin lang ang makikinabang." She put her hands on her pockets and looked away. Ayaw niyang may makakita sa kanyang umiiyak. "Alam mo ba," but her voice cracked, "nung gabing yon, aaminin ko na sanang may gusto ako sa kanya. Pero inalis mo ang pagkakataong yon!" She looked at Clarissa angrily. Tears on her eyes were flowing.
"Hindi ko na kasalanan yon!" Clarissa answered immediately.
"Shut up!" Lorraine cut her off. "Shut. Up." Now, both of them are crying. "Nung una, ang kapatid ko. Tapos si Carlo. Pati ba naman si Luke. Si Luke na nag-iisang nagpapasaya sa'kin. Wala nang natira sa'kin. Walang-wala na. Iniwan na nila akong lahat!"
"At anong tawag mo sa sitwasyon ko?!" Idinuro niya si Lorraine.
"Kriminal!" nakakatakot. Nakakatakot ang naging boses ni Lorraine. Kung nakakatakot ang mga mata niya, mas lalong nakakatakot ang boses niya.
"At least marunong akong magpa-sorry. Eh ikaw, napaka-taas ng pride mo!" Clarissa wiped her tears. "Alam mo, wala na akong kasalanan sa mga nangyayari sa buhay mo."
"Meron!" Clarissa paused pero magsasalita pa sana siya na'ng biglang sumagot si Lorraine. "Ikaw lahat ang may kasalanan nito! Kung bakit punong-puno ako ng galit." while delivering every sentence, she's taking a forward steps going to Clarissa. "Kung bakit paghihiganti na lang ang nasa isip ko. Kung bakit ako mag-isa ngayon at," she stepped hard on the floor using her left foot, "kung bakit ako naging ganito!"
"Ikaw!" dinuro na naman si Lorraine. "Ikaw lang naman ang ayaw magpatawad eh. Ikaw ang ayaw tumanggap ng sorry ko, ng katotohanan ng realidad! Alam mo, wag mo akong sisisihin kung bakit tingin mo na mag-isa ka. Ikaw ang nag-iisip pero ako ba ang gumagawa nun? Oo may kasalanan ako. Inagaw ko ang special night mo. Pero hindi ba, kayo ang laging magkasama? Selos na selos na nga ako dahil puro kayo na lang lagi," tinulak niya si Lorraine pero hindi siya lumaban. Yumuko lang si Lorraine dahil unti-unti niyang nare-realize ang mga mali niya.
"Walang sino mang tao ang nag-iisa tandaan mo yan! Hindi mo man makita na may kasama ka, pero sana naman maramdaman mo!"
"Wala akong maramdaman," Lorraine's voice was calm. Nakayuko pa rin.
"Dahil manhid ka." Silence. Maririnig lang ang hikbi ni Clarissa. Tahimik namang umiiyak si Lorraine pero kung titignan ang mga mata niya, namamaga na ang mga ito. Wala na'ng luhang lumalabas dahil ubos na.
"Tapos ka na?" Lorraine broke the silence. Nang hindi sumagot si Clarissa, she tried to leave but Clarissa stopped her by talking.
"Totoo nga ang sinabi nila. Kapag mataas ang I.Q. mo, mababa ang E.Q. mo. Lorraine humarap ka." Lorraine followed. Yun pala, ihinagis ni Clarissa ang diary nito sabay sabi, "Sana basahin mo pa rin yan."
Lorraine looked at it and said, "Kung ano man ang sasabihin ko bukas, tanggapin mo na lang." She left closing the door gently. Umupo na lang si Clarissa while crying.
After a while, the guard standing outside the visitor's area told her that it's already time to go to her cell.